Green willow

در حال حاضر بی حوصله ترین ، مزخرف ترین و احمق ترین فرد جهان منم! :|

دوران دبیرستان یه معلم داشتیم (مرد بود.) که همیشه یه مصراع از یه شعر رو می‌خوند.مصراعش این بود:

اومدم این جا بنویسم ولی هر چی رو که نوشته بودم ، پاک کردم.بیام این جا غرغرهام رو بنویسم و روی اعصاب شما راه برم که چی بشه.دردی رو دوا می‌کنه؟فقط شما رو ناراحت می‌کنه.

مرا آن جا که علف‌ها می‌رویند به خاک بسپارید
جایی که بید‌های مجنون مویه می‌کنند
باشد که شاخه‌هایشان سایه ساری بگسترانند
از برگ‌های سبز گونه گون بر من.
آنگاه که سر بر خاک نهاده ام
فرمان آرام علف‌ها را خواهم شنید که آهواره زمزمه می‌کنند:
((بخواب،ای عزیز،بخواب و بیارام.))
.........

احساس می‌کنم قلبم آن چنان شکسته که دیگه نمی‌تونم تکه‌هاش رو به هم بچسبونم.خرد شده!دقیقا شبیه دونه‌های ماسه‌ی توی ساحل دریا!با این اوصاف دیگه نمی‌شه تیکه‌هاش رو به هم چسبوند!حتی اگه بشه و بخوام به هم بچسبونمشون ، اون قدر خردن که بعضی از تیکه‌هاش گم شدن!یعنی قلبم اون قدر شکسته و پودر شده که باد به راحتی یه مقدارش رو برده و گم کرده! :(

به حدی حوصله‌ی هیچ کسی و هیچ کاری رو ندارم که کار گروهی رو که استاد گفته با یکی از هم کلاسی‌هام انجام بدم و هم کلاسیم گفته بود که امشب بنویسیمش ، پیچوندم و الان اومدم توی حیاط خوابگاه قدم می‌زنم. :)) 😌 به هم کلاسیم هم پیام دادم که امشب حوصله‌ی نوشتن رو ندارم. :)

مرا آن جا که علف‌ها می‌رویند به خاک بسپارید
جایی که بید‌های مجنون مویه می‌کنند
باشد که شاخه‌هایشان سایه ساری بگسترانند
از برگ‌های سبز گونه گون بر من.
آنگاه که سر بر خاک نهاده ام
فرمان آرام علف‌ها را خواهم شنید که آهواره زمزمه می‌کنند:
((بخواب،ای عزیز،بخواب و بیارام.))
.........